Dit vind ik een mooie opener om even stil te staan bij onze grote liefde/verslaving voor “hebben”, “bezitten”.
We zijn kampioenen in het verwerven, tellen, meten, bijhouden, verzamelen, vergelijken,…
Maar is dit wel zo belangrijk? Maakt dit ons echt gelukkiger?
“Comparison is the end of joy,” zegt Mark Twain.
Als we even heel eerlijk en van op een afstand ons “bezit” bekijken, is dit een waarheid als een koe.
Er is altijd iemand die meer, beter, groter, meer blinkend,……heeft.
Waarom blijven we dan krampachtig verzamelen en vasthouden aan onze spullen?
Laat ons even naar ons ego kijken.
Inge Rock vertelt het zo mooi in haar boek: “Ik is een idioot”
Het is heel grappig als we het horen vertellen maar eigenlijk is het schrijnend hoe dicht bij huis het aanvoelt…
Laat ons even de 5 leugens van ons ego op tafel leggen:
Ik ben wat ik heb.
Onmiddellijk verschijnt het beeld van de slaafse volgers van trends, mode, …alles wat de consumptiemaatschappij ons wijsmaakt dat we moeten hebben om het gemaakt te hebben, om succesvol te zijn/lijken, … En doen we niet allemaal een beetje mee?
Ik ben wat ik doe.
We streven naar ronkende titels, promoties, macht, aanzien… waar we vaak aan ten onder gaan op gebied van levenskwaliteit, plezier, vreugde in het leven, … Voelt het pijnlijk bekend?
Ik ben wie ik ken.
Schitterend toch! Mensen die lopen te pronken met…wie ze kennen! Euh? Hoe lachwekkend is dit, maar velen maken zich hieraan schuldig…
Ik ben wat anderen van mij denken.
Als je weet dat anderen,- als ze al aan jou denken – het dan ook onmiddellijk terug vergeten, waar liggen we dan wakker van? Zijn wij het niet zelf, die ons als minder beschouwen?
Iemand met een gezond zelfvertrouwen, zal zich niet bekommeren om wat de anderen eventueel over ons zouden kunnen denken.
Ik ben alleen.
Niemand ziet mij graag, ik kan niks, ik beteken niks. Zijn we soms niet allemaal een beetje Kalimero?
Aiaiai, er is nog veel werk aan de winkel om dat ego even van weerwoord te dienen, niet? Hoe krijgen we dat ego getemd?
Als we nog eens de woorden van Albert Einstein erbij halen, lukt het misschien wat gemakkelijker.
Niet alles wat we kunnen tellen, is belangrijk en we kunnen uiteraard niet alles wat belangrijk is in cijfers uitdrukken.
Laten we vooral zijn wie we zijn:
met onze gaven en fouten,
met ons eigen karakter,
met onze gave tot creëren,
met onze gave tot helpen,
met ons uniek zijn en
tegelijkertijd zijn we allen een onderdeel van het universum.
Als we dit beseffen:
zijn we nooit meer alleen,
gaan we dingen doen die ons eigen ik overstijgen,
zal ons ego zwijgen,
leven we op een positieve vibe die leidt naar nog meer positieve dingen.
Dan beseffen we het absurde van hebben, hebben, hebben.
Hebben zegt niets over ons als mens, over wie we zijn.
Het zegt enkel iets over onze bankrekening en over onze kooplust.
Hoe meer we loskomen van onze spullen, van onze titels, …
hoe dichter we bij onze kern komen,
bij wie we werkelijk zijn, en
hoe meer plaats er is voor creativiteit, vreugde, levenskwaliteit, …
Als je de leugens van jouw ego kan ontdekken, en loslaten, dan wacht er jou een leven waar veel minder stress heerst want:
– we hoeven niet meer evenveel ( of liefst nog net iets meer) te hebben als de buren
– we hoeven geen titels meer te hebben om interessant te zijn
– we hoeven geen bekende namen meer te hebben onder onze “vrienden” om belangrijk te zijn, om mee te tellen
– we hoeven ons geen zorgen meer te maken over wat anderen van ons zouden kunnen denken
– we zijn niet meer alleen want we maken allen deel uit van een groter geheel, van het universum.
En veel minder stress voelen, betekent dat we plaats hebben voor echte vriendschap, echt plezier, echte waarden in het leven, pure schoonheid, …
Ik wens jullie een heel interessante ontdekkingstocht naar de leugens van jouw ego.
Ruim op die rommel!
Weg ermee!
Het dient jou niet, het is enkel een groot obstakel op de weg naar jouw ware ik, naar jouw ziel.
Geniet van de ontmoeting met … jezelf in de meest pure vorm!
Katrien
www.lifecoachwomen.be
Wijze woorden, mooie tekst.